Ινδιάνικο παραμύθι

Τα πουλιά και το Ουράνιο Τόξο

(ένα λαϊκό παραμύθι των Ινδιάνων της Νότιας Αμερικής)

Όταν η Γη ήταν ακόμα φρεσκοπλασμένη, τα πυκνά δάση κάλυπταν μεγάλες εκτάσεις και ήταν γεμάτα από κάθε είδους άγρια ζώα και πουλιά. Ενώ όμως τα ζώα και τα φυτά είχαν το καθένα τα χρώματά του, τα πουλιά δεν είχαν χρώματα. Ήταν γκρίζα κι άχαρα. Αυτό τα στενοχωρούσε πολύ. Ήταν τόση η λαχτάρα τους να αποκτήσουν χρώμα, ώστε πολλές φορές έτριβαν τα φτερά τους με τα πέταλα των λουλουδιών ή με τα φύλλα των φυτών, προσπαθώντας να τα βάψουν. Οι προσπάθειές τους όμως ήταν μάταιες, γιατί, ακόμα κι αν κατάφερναν να πάρουν λίγο χρώμα, μετά από λίγες ώρες αυτό ξέβαφε και χανόταν. Κι έτσι κάθονταν λυπημένα στα κλαδιά των δέντρων, κοιτάζοντας τα πολύχρωμα λουλούδια και θαυμάζοντας το ουράνιο τόξο, όποτε εκείνο έβγαινε να στολίσει τον ουρανό. Τι όμορφο που ήταν! Τα χρώματά του ήταν πιο λαμπερά και καθαρά από τα χρώματα των λουλουδιών! Πόσο θάθελαν να έχουν κι αυτά λίγο από τα χρώματά του!
Μια μέρα που έβρεχε, τα πουλιά μαζεύτηκαν πάλι στα κλαδιά των δέντρων για να δουν το αγαπημένο τους ουράνιο τόξο. Μα…τι ήταν αυτό που έβλεπαν; Το ουράνιο τόξο δεν ήταν πια η φωτεινή και πολύχρωμη γέφυρα που ήξεραν αλλά μια γκρίζα σκοροφαγωμένη ανάποδη παρένθεση!! Κάτι κακό συνέβαινε…αλλά τι;
Τα πουλιά άρχισαν να πετούν εδώ κι εκεί, κρώζοντας ανήσυχα, ρωτώντας τα ζώα, τα γέρικα δέντρα, τα ρυάκια, για να μάθουν τι έπαθε του ουράνιο τόξο. Κανείς όμως δεν ήξερε να τους πει.
Πέρασαν οι ώρες, ο ήλιος έδυσε, η σκιά του ουράνιου τόξου έσβησε αφήνοντας στα πουλιά την ελπίδα ότι το επόμενο πρωί όλα θα ήταν καλά, ότι τα χρώματα θα είχαν ξαναγυρίσει στο ουράνιο τόξο. Όμως, όχι…το άλλο πρωί το ουράνιο τόξο ήταν πάλι γκρίζο και σκοτεινό.
Ξαφνικά, η θαμπή υγρή ατμόσφαιρα φωτίστηκε από ένα χρυσό φως που κατέβηκε από τα σύννεφα και στάθηκε στην κορφή μιας πανύψηλης ανθισμένης κουρουπίτα.
Ήταν ένα ουράνιο πουλί, ένας Φοίνικας, που είχε έρθει να ζητήσει τη βοήθεια των πουλιών για να σωθεί το ουράνιο τόξο.
-Ένα τεράστιο σμήνος από σκόρους έχει πέσει πάνω στο ουράνιο τόξο και το κατατρώει. Μόνο με τη βοήθεια των πουλιών μπορεί να σωθεί. Όσοι από σας έχετε το θάρρος να πετάξετε τόσο ψηλά και να πολεμήσετε , ακολουθείστε με!
Τα πουλιά σάστισαν! Μια τέτοια πτήση ήταν πολύ επικίνδυνη, ιδιαίτερα για τα μικρόσωμα. Λίγα λεπτά δισταγμού ακολούθησαν τα τελευταία λόγια του Φοίνικα. Έπειτα…ο παπαγάλος τίναξε τα φτερά του, άφησε τη σιγουριά του κλαδιού του και πέταξε προς την κορφή της κουρουπίτα. Το παγώνι και το φλαμίνγκο τον μιμήθηκαν. Ο φασιανός και η αγριόπαπια τους ακολούθησαν. Σιγά σιγά πολλά πουλιά ξεθάρρευαν και αποφάσιζαν να βοηθήσουν το ουράνιο τόξο. Ακόμα και μικρά πουλάκια όπως ο μελισσοφάγος, το καναρίνι, η καρδερίνα, ο κοκκινολαίμης, θέλησαν να πάρουν μέρος στην εκστρατεία διάσωσης. Ως και το μικρούλι κολιμπρί πέταξε μαζί τους! Μαζεύτηκαν όλα στα κλαδιά του μεγάλου δέντρου, γύρω από το Φοίνικα, και με το παράγγελμά του πέταξαν όλα μαζί προς το ουράνιο τόξο.
Οι σκόροι, ακούγοντας το χτύπημα χιλιάδων φτερών, άφησαν το τραγάνισμα και χίμηξαν στα πουλιά. Έπεφταν πάνω στα μάτια τους για να τα εμποδίσουν να βλέπουν, χωνόντουσαν στα ρουθούνια τους για να μη μπορούν να αναπνεύσουν, έμπαιναν μέσα στο φτέρωμά τους κι άρχιζαν να το μασουλάνε με μανία. Τα πουλιά πάλευαν, πολλές φορές στα τυφλά, χτυπώντας τα φτερά τους κι ανοιγοκλείνοντας τα ράμφη τους, λιώνοντας εκατοντάδες σκόρους σε κάθε προσπάθεια. Μετά από πολύωρο αγώνα, οι σκόροι, βλέποντας ότι λιγοστεύουν, τράπηκαν σε φυγή.
Τα πουλιά, με όσες δυνάμεις τους είχαν απομείνει, ανέβηκαν πάνω στο ουράνιο τόξο και άρχισαν να το καθαρίζουν από τους σκόρους που είχαν τρυπώσει μέσα του. Καθώς το καθάριζαν, οι ακτίνες του ήλιου έπλεκαν νέο φωτεινό ιστό και έκλειναν τις τρύπες που είχαν δημιουργήσει οι σκόροι. Τα χρώματα άρχισαν πάλι να λάμπουν στους διαδρόμους του. Τα πουλιά χάρηκαν τόσο πολύ που άρχισαν να βουτάνε μέσα στα χρώματα … και τότε… έγινε κάτι μαγικό! Τα χρώματα έβαψαν τα φτερά τους και τα πουλιά έγιναν πολύχρωμα!
Όταν γύρισαν στο δάσος τους ήταν εξουθενωμένα αλλά πολύ ευτυχισμένα. Είχαν νικήσει τους σκόρους, είχαν σώσει το ουράνιο τόξο τους, κι εκείνο, σε αντάλλαγμα, τους είχε δωρίσει λίγο από τα χρώματά του! Στα κλαδιά των δέντρων περίμεναν όσα πουλιά δεν είχαν τολμήσει να πάρουν μέρος στην εκστρατεία. Αυτά είχαν μείνει με τα άχρωμα φτερά τους και θα έμεναν έτσι για πάντα.



Διασκευή Άννα Αλιφραγκή.
 πηγή:synthesi.com.gr