Η ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ ΜΕ...ΝΕΡΑΙΔΕΣ....

Αφού ξεκίνησα το ψάξιμο για τα ξωτικά και τα αερικά,συνέχισα με τις νεράιδες που μου αρέσουν πολύ!!! Και σε ποιο θηλυκό δεν αρέσουν όμως ε;

Η χαμένη νεράιδα...

"Η νεράιδα χάθηκε κι έμεινα θνητή"
Αν κλάψεις απόψε επειδή νιώθεις μόνος... συγγνώμη μα δε θα 'ρθω...
Ούτε απόψε... ούτε ποτέ.
Ξέρεις πια δεν είμαι νεράιδα... Είμαι απλά μία κοπέλα... Δεν άντεξαν τα φτερά μου την οδύνη...
Μια οδύνη που κομμάτι της είσαι κι εσύ....Κι ακόμα νεραιδόσκονη δεν
πήρες... Εγώ την πέταξα στο ξύλινό μου πάτωμα..

Έπεσε κι έσπασε εκεί.. .Όπως έπεσα κι έκλαψα εγώ εκεί.. Πόσος καιρός...
Ίχνος της πια δεν έχει μείνει να λαμπυρίσει με την πρώτη ακτίνα του ήλιου
που θα πέσει μέσα από το μετάξι την άνοιξη.
Κι ένα δώρο... μαχαίρι κρατούσα και το κατέστρεψα. Κι ας το φυλούσα μήνες σ' ένα ράφι.
Έπεσε κ αυτό μαζί μας στο πάτωμα..
Και σαν να έμεινα εκεί για λίγες μέρες, σαν να μη σηκώθηκα ποτέ...
ήχησε στ' αυτιά μου αυτό που με έστειλε στα μαύρα πελάγη της λύπης...

Κάνει κρύο μέσα στο νερό τους.. Δεν μιλάω πια. Και έχει απέραντο σκοτάδι. Δεν μου μιλούν πια.
Δεν νιώθω πια. Μούδιασε το σώμα μου. Κοιτάω μπροστά μου το βουβό σκοτάδι καθώς
με παρασέρνει αργά το νερό .Που με πάει; Μακριά σου ευτυχώς με πάει. Αλλά που; Που θα με ξεβράσει αυτό το νωχελικό κύμα;
Σε τραχιά βράχια ή σε χρυσαφένια αμμουδιά;
Το ταξίδι εδώ δε θα τελειώσει...θα βγάλω κι άλλη κραυγή κάποια στιγμή...Το ταξίδι...

Ένας νεραϊδότοπος χάθηκε..

Ένας νεραϊδότοπος χάθηκε...

Οι νεράιδες ντυμένες στα μαύρα...

Πολλές νεράιδες και ξωτικά αναγκάστηκαν σε λίγες ώρες να αλλάξουν κατοικία

Άλλες χάθηκαν γιατί δεν θέλησαν να αφήσουν τον χώρο που ζούσαν ...

 

Έχει πέσει μεγάλη θλίψη στην φυλή των νεράιδων από την καταστροφή!

Οργή ... και μόνο πένθος κυριαρχεί

οι νεράιδες έχουν ντυθεί στα μαύρα... 
Τα γέλια και τα τραγούδια έχουν σιγάσει

και μόνο ένα σιωπηλός θλιβερός ήχος ακούγεται...

Ήχος συμφοράς από το νεραϊδοπαίδι

κανένας δεν έχει τι να πει

καμένες μυρωδιές θανάτου παντού ...

Το παραμύθι της νεράιδας

Νεράιδα του γιαλού τα δίχτυα τ’ αλμυρά

τ’ πλώνει μυστικά να πιάσει τον ψαρά,

τ’ ξέγνοιαστο παιδί του τώρα τραγουδεί 

πέρα στην άκρη στ’ ακρογιάλι κάτω στα νερά.

Νεράιδα του γιαλού τα δίχτυα τ’ αλμυρά 

τ’ πλώνει μυστικά να πιάσει τον ψαρά

τ’ ξέγνοιαστο παιδί του τώρα τραγουδεί

πέρα στην άκρη στ’ ακρογιάλι κάτω στα νερά.

Και θέλει γλυκά να τον σύρει,

και μέσα στο κύμα να γύρη

στη θάλασσα μέσα βαθιά

στην αγκαλιά της η Νεράιδα η ξανθιά.

Μα εκεί που τα τραβά στην άκρη στον γιαλό

Και τα τυλίγει αργά στο κύμα τ’ απαλό

Τυλίγετ’ η κλωστή και πιάνεται κι αυτή

Και μες στα δίχτυα πιάνεται μαζί με τον ψαρά.

Μα εκεί που τα τραβά στην άκρη στον γιαλό

Και τα τυλίγει αργά στο κύμα τ’ απαλό

Τυλίγετ’ η κλωστή και πιάνεται κι αυτή

Και μες στα δίχτυα πιάνεται μαζί με τον ψαρά.

Και τώρα γλυκά θα τους σύρει,

και μέσα στο κύμα θα γύρει

στη θάλασσα μέσα βαθιά

στην αγκαλιά της η Νεράιδα η ξανθιά.

Νεράιδα χιονιού...

Κοίτα πιο καλά γύρω σου... θα βρεις μικρές νεράιδες... κάποιες είναι προορισμένες να κάνουν τα λουλούδια όμορφα... να ανακατεύονται με το βουητό των μελισσών και το κελάιδισμα των πουλιών...

Είναι και κάποιες άλλες που στα χείλη τους το χαμόγελο δεν ανθίζει εύκολα... που η ζεστασιά δεν υπάρχει πάντα στο βλέμμα τους... αυτές είναι οι νεράιδες που προορίζονται για το χιόνι...

Ο πάγος είναι το σπίτι τους και το χιόνι το βασίλειό τους... και το χρόνο τους τον περνούν υφαίνοντας σε διάφανους αργαλειούς νιφάδες χιονιού για να τις δώσουν στην βασίλισσα τους και να τις αφήσει να τρέξουν στον άνεμο.

Το χαμόγελό τους, εκείνο το σπάνιο, αδιόρατο και γοητευτικό χαμόγελο όταν χαράσσεται... έχει μια απόκοσμη ζεστασιά... μια ζεστασιά που αν κανείς δεν το προσέξει μπορεί να κάνει την εύθραυστη μαγεία του χιονιού να χαθεί... να διαλυθεί...

Η βασίλισσα του χιονιού... ντυμένη στα λευκά... και το χρώμα να γίνεται γαλάζιο τρυφερό όταν το φως πέφτει πάνω της... ξεκινάει κάθε βράδυ ένα ταξίδι στον κόσμο...

Κάποιες φορές ταξιδεύει σε κορφές βουνίσιες, απάτητες από άνθρωπο, καταφύγιο για τις νεράιδες... άλλες σε πόλεις χαμένες στην ομίχλη...

Αγέλαστη κι αμίλητη... αχνογάλαζη στο φως του φεγγαριού, απελευθερώνει σύννεφα με τα μικροσκοπικά της δώρα...

Το πρωί τα παιδιά, όπου υπάρχουν, με νυσταγμένα ακόμα μάτια, αντικρίζουν το θαυμαστό χιόνι... Τρέχουν έξω, ντύνονται ζεστά και κυλιούνται παίζοντας... Το χιόνι πέφτει ακόμα και λιώνει στην ζέστη του χαμόγελου τους...
Η θυσία της βασίλισσας να μην χαμογελά δεν πήγε χαμένη, τα παιδιά ξέρουν πάντα να δέχονται τα δώρα... ακόμα και τα παγωμένα

Όταν επιστρέφει στο παγωμένο της βασίλειο, ορκίζει στο Ένα που κυβερνάει το Όλο, τις συντρόφους της να μην χαμογελάσουν. Να συνεχίσουν να υφαίνουν αυτό που τόσο χαμόγελο έφερε, και τόση ζεστασιά...
Κάποιες φορές το καταφέρνει...

Γι' αυτό το χιόνι είναι σπάνιο... γι' αυτό το χιόνι φέρνει χαρά κι ευτυχία... γιατί έχει πληρωθεί με μια ψυχή παγωμένη... μ' ένα πρόσωπο αγέλαστο...

Γλυκές νεράιδες 

Όμορφα βράδια με χίλια μάγια

μας φέρνουν πόθους στη καρδιά,

γλέντια και τρέλες, γλυκές κοπέλες

στη μαγεμένη ακρογιαλιά.

Γλυκές νεράιδες, γλυκές κοπέλες

σε μακρινές ακρογιαλιές.

Μαζί στο γλέντι μαζί στις τρέλες,

γλυκά τραγούδια κι αγκαλιές.

Νύχτες πλανεύτρες ονειρεμένες

γεμάτες μύρα μαγικά,

νύχτες τς αγάπης νύχτες με χάδια

και χίλια λόγια ερωτικά.

Γλυκές νεράιδες, γλυκές κοπέλες

σε μακρινές ακρογιαλιές.

Μαζί στο γλέντι μαζί στις τρέλες,

γλυκά τραγούδια κι αγκαλιές.

 

Νεράιδα νερού...

Κάποτε μια νεράιδα του νερού καθόταν θλιμμένη σε ένα βράχο δίπλα στη θάλασσα..

Μόλις είχε πεθάνει μια φίλη της γοργόνα γιατί είχε πέσει στα δίχτυα κάτι ψαράδων...

Η νεράιδα έκλαιγε πολύ γιατί όταν συνέβη αυτό το γεγονός ήταν μπροστά...

ήθελε να σηκώσει κύματα μεγάλα σα βουνά και να πνίξει του ψαράδες που ήταν ακόμα μέσα στη θάλασσα και ψάρευαν...

αλλά δεν της επιτρεπόταν να κάνει κάτι τέτοιο γιατί και το υγρό στοιχείο έχει τους νόμου του...

Έβαζε λοιπόν τα χέρια στο πρόσωπο και συνέχιζε να κλαίει...

Τα δάκρυα όμως των νεράϊδων είναι μαγικά και ανάλογα με τη διάθεσή τους έχουν ανάλογο χρώμα..

Η νεράιδα δε σταματούσε για μήνες ολόκληρους να κλάει και τα δάκρυά της από την μαύρη θλίψη ήταν και αυτά...

μαύρα, και ήταν το σα πολλά που κυλούσαν στη θάλασσα και την έκαναν και αυτή μαύρη.Από τότε η θάλασσα αυτή

ονομάστηκε μαύρη θάλασσα...

Κάποια στιγμή η νεράιδα μίλησε σε γοργόνες που ήταν αδελφές της φίλης της να εκδικηθούν τους ψαράδες του χωριού

που είχαν σκοτώσει την φίλη της...

Αλλά ο νόμος των γοργόνων είναι να μη σκοτώνουν κανέναν και έτσι ήταν σε δίλημμα τι θα ήταν η εκδίκησή τους...

Τελικά αποφάσισαν όλες πως το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να πουν σε όλα τα ψάρια να φύγουν μακριά απ την

παραθαλάσσια περιοχή του χωριού όπου έμεναν οι ψαράδες...

Έτσι έγινε.Οι ψαράδες που κάποτε όλο καμάρι έλεγαν ότι είχαν ψαρέψει μια γοργόνα τώρα έκλαιγαν.Το σπιτικό τους εκεί

που είχε αγαθά και τρώγαν κάθε μέρα τώρα, τώρα ήταν φτωχοί σα ζητιάνοι.Κάθε μέρα προσπαθούσαν να να ψαρέψουν αλλά τίποτα.

Η εκδίκηση ήταν σκληρή...

Οι ψαράδες κάποια στιγμή κατάλαβαν τι είχε συμβεί...

Πήγαν λοιπόν στη παραλία και γονατιστοί και με παρακάλια άρχισαν να ζητάνε να γίνουν όλα όπως πρώτα

γιατί θα πέθαιναν απ τη πείνα αυτοί και οι οικογένειες τους...

Μια φωνή ακούστηκε μες απ το νερό και είπε "όταν σκοτώθηκε η φίλη μου ήταν ωραία;;;"

Ήταν η νεράιδα που είχε μιλήσει, η θλίψη μες την καρδιά της δεν είχε καταλαγιάσει..

Σιγά-σιγά όχι μόνο οι ψαράδες αλλά όλο το χωρίο άρχισε να βιώνει τις συνέπειες της εκδίκησης αυτής.

Τώρα όλοι παρακαλούσαν και ζητούσαν να υπάρξουν ψάρια ξάνα στην περιοχή τους...

"Χρειάζομαι ανταλλάγματα μεγάλα για να περάσει ο πόνος" είπε μια φωνή απ τη θάλασσα και εξαφανίστηκε πάλι.

Το χωρίο έκανε συμβούλιο γι'αυτη την απαιτητική αλλά αινιγματική φράση..

Ξαναπήγαν στη θάλασσα και ρώτησαν τη νεράιδα του νερού τι ζητάει για αντάλλαγμα..

"Αληθινή Αγάπη" ήταν τα λόγια..

Η νεράιδα ζητούσε κάποιον αλλά ποιός θα παντρευόταν μια νεράιδα;;;Κανείς δεν ήθελε...

Και όμως υπήρχε κάποιος..

Ήταν ένας τροβαδούρος που όλοι τον κοροϊδευανε γιατί τραγουδούσε φάλτσα αλλά ήταν πολύ

καλός άνθρωπος...

Ο τροβαδούρος αυτός ήταν στην καρδιά ο πιο αγνός άνθρωπος

σε όλο το χωριό και είχε ακούσει για τον πόνο της νεράιδας.Την αγαπούσε πού έκανε τόσα για την φίλη της και ένιωθε πως και αυτός έτσι θα ένιωθε στη θέση της.Ήταν αληθινά ερωτευμένος μαζί της και ήξερε πως ήταν πολύ όμορφη με μακριά μαλλιά και γλυκά χείλη σαν το φως των αστεριών...

Οι συγχωριανοί του βέβαια φοβόντουσαν αλλά αυτός ήξερε πως όταν σε καλεί η αγάπη πρέπει να δίνεσαι...

Για άλλη μια φορά πήγε στη θάλασσα όλο το χωριό και είπε στην νεράιδα πως υπάρχει κάποιος που δέχεται..

Η ήρεμη θάλασσα αγρίεψε και εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκαν ψηλά κύματα και δίνες παντού. .

Ένα κύμα σε σχήμα χεριού άρπαξε τον τροβαδούρο και όλοι έμειναν έκπληκτοι..

Τον κύμα τον τράβηξε στη θάλασσα και ξαφνικά βρέθηκε στην αγκαλιά της νεράϊδας...

Μετά απ αυτό, το χωριό είχε πιο πολλά ψάρια από ποτέ και η νεράϊδα έμαθε στον καλό της να τραγουδάει..

Έτσι οι ναυτικοί ακούνε καμιά φορά μέσα από τα σπλάχνα της μαύρης θάλασσας υπέροχα τραγούδια..

Ξέρουν πως η νεράϊδα του νερού και ο τροβαδούρος ζουν ευτυχισμένοι και πως η αγάπη τους είναι η πιο αληθινή

αγάπη που έχει υπάρξει ποτέ!!!

Η νεράιδα των χρωμάτων...

Θα χορεύουμε ο ένας για τον άλλον

πλημμυρισμένοι από χιλιάδες χρώματα...

Θα σ' αγγίζω με την ανάσα μου

και εσύ θ' ανθίζεις σαν όλα γύρω μας....

Θα απλώσω τα χέρια μου να σ' αγκαλιάσω...

...όμως δεν μπορώ να σ' αγγίξω

το μόνο που αγγίζω είναι ένα φως...

ένα άπλετο φως...!

Μυστικός Κήπος..

Είδα τα μυστικά

Να λάμπουν στα μονοπάτια του κήπου

Κι είδα και την ψυχή μου

Να τρέχει στις φυλλωσιές

Είδα και τις Νεράιδες

Στα σπάργανα του δειλινού

Ιστό να πλέκουν μεταξωτό

Μέχρι να ξημερώσει

Και στα κελαρυστά νερά

Κάτω από άνθη λεμονιάς

Κρύφτηκε η καρδιά μου

Αιχμάλωτη σ' έναν κήπο κρυφό

Μέχρι να ξημερώσει