Γιατί....;

Ως γνωστόν δεν είχα και δεν έχω φίλους με την έννοια της πραγματικής ανιδιοτελούς φιλίας.

Στους ανθρώπους δεν είχα συναντήσει αυτό που ζητούσα..

Το βρήκα στα σκυλιά μου..

Ίσως αυτός είναι και ένας λόγος που έπεσα με τα μούτρα στο Φιλοζωικό!!

 Όσοι με έχουν συναντήσει-γνωρίσει με θεωρούν άνθρωπο ψυχόπονο και φιλότιμο.

 Όλοι μου λένε: Γειά σου ρε Μαριβίλη!!

 Έχεις μεγάλη καρδιά!!

Βασικά, δε με κάνει να νιώθω κάτι ιδιαίτερο αυτή η φράση γιατί είναι κάτι που το ξέρω εγώ η ίδια και μου φτάνει!

 Δε χρειάζομαι επιβεβαίωση…

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που αγαπούν τις επιβραβεύσεις!

Την καλοσύνη, την αλληλοβοήθεια , τη φιλοτιμία μου, την έμαθα από τη μάνα μου, μου τη δίδαξε η γιαγιά μου και στη συνέχεια εγώ τη πέρασα στα παιδιά μου.

Εκείνο που έχω αρχίσει και αισθάνομαι τώρα τελευταία είναι ότι δε ξέρω πόσο μεγάλη αντοχή έχω, πόσο μπορώ ακόμα να αντέξω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, για πόσο ακόμα θα μπορώ να προσφέρω αφού… κάνω ένα καλό και ξεφυτρώνουν 100 περιστατικά που πρέπει να βοηθήσω…

Αυτό είναι κάτι που έχει αρχίσει να με ανησυχεί ιδιαίτερα…!!

Δε φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου σε φάση :
Κλείνω τα μάτια!!
Γυρίζω τις πλάτες και ας γίνει ότι θέλει!!!
Δεν μπορώ εγώ να βοηθήσω!!
Ας βρεθεί και κάποιος άλλος…!!!

Και…. αναρωτιέμαι…

Μα..γιατί;;;

 Γιατί μου συμβαίνει αυτό;;;

 Γιατί ξαφνικά έχω αυτό το συναίσθημα;;;

Ψάχνοντας σήμερα στο google για τις εικόνες που θα χρησιμοποιήσω στην ανάρτηση μου, έπεσα στο παρακάτω άρθρο που βρήκα στην ιστοσελίδα του inews.gr με τον τίτλο

Όχι, όχι! Λάθος μας τα είπανε!
Τα πράγματα δεν είναι έτσι!
Δεν περνάμε οικονομική κρίση, αλλά κρίση αξιών.
Ζούμε βουτηγμένοι μέσα σ' ένα ψέμα από τη μέρα που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε.
Είναι ψέμα ότι ο...άνθρωπος έχει πάει στη σελήνη!
Είναι ψέμα ότι υπήρχαν "κρυφά σχολειά" επί τουρκοκρατίας!
Είναι ψέμα ότι ο Μ. Αλέξανδρος ήταν απελευθερωτής!
Ψεύτικο το χρήμα που κινούν οι Τράπεζες, ανύπαρκτο! Μεγάλο ψέμα η τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους!
Ψεύτικη η προπαγάνδα κατά των ναρκωτικών!
Ψέμα η μετάσταση του καρκίνου! Ψέμα οι θρησκείες, η "παρθενία της Παναγίας", ο Αδάμ, ο Μωάμεθ, ο Αλλάχ, η "ιερή εκστρατεία" των Σταυροφόρων...
Ψεύτικη η μόρφωσή μας, η ιστορία, ο εθνικισμός...
Ψεύτικος ο κόσμος που έχουμε πλάσει για να ζούμε.
Ψεύτικη η χαρά και η λύπη μας, η αγάπη και το μίσος μας, το γέλιο και το κλάμα μας...
Όλα είναι ψέματα... Αγκιστρωθήκαμε στις αρχές και στις αξίες που μας έδωσε η μάνα μας, μαζί με το μητρικό γάλα.
Και μεγαλώσαμε.
Και αυτές τις αξίες τις περάσαμε άκριτα στο υποσυνείδητό μας.
Και τις κάναμε "πιστεύω".
Και τα "πιστεύω" μας τα πιστέψαμε.
Και τα μεγαλοποιήσαμε.
Και αμυνθήκαμε σθεναρά υπέρ αυτών για να τα προστατέψουμε και να μην μας τα καταπατήσουν.
Και φανατιστήκαμε.
Και γίναμε εγωπαθείς, εγωιστές, εγωκεντρικοί και ισχυρογνώμονες.
Και ξεχάσαμε τον διπλανό μας.
Και αυτός μας ξέχασε... Γιατί μαμά;
Γιατί μαμά μου είπες ψέματα;
Γιατί μαμά με άφησες να περιπλανιέμαι μόνη μου, ζητώντας βοήθεια από ψεύτικους θεούς;
Γιατί μαμά δεν μου είπες να πιστεύω σ' εμένα και σ' εσένα, στη φύση, στον άνθρωπο;
Γιατί μαμά δεν μου έδειξες τον θεό που έχω μέσα μου;
Γιατί δεν μου είπες ότι η γη αυτή δεν είναι δική μου;
Γιατί ρε μαμά;
Γιατί δεν μου έδειξες πώς να χαίρομαι με τη χαρά του άλλου;
Γιατί δεν με δίδαξες πώς να είμαι ταπεινή και να ψάχνω την αλήθεια;
Γιατί ρε μανούλα με έδερνες όταν ήμουν μικρή και δεν ακολουθούσα τους δικούς σου κανόνες, τις επιταγές του σχολείου και τις κίβδηλες αξίες της κοινωνίας;
Γιατί με έκανες να πιστέψω ότι ο μετανάστης συμμαθητής μου είναι κατώτερος από εμένα;
Γιατί γλυκειά μου μάνα ήθελες να μπω στο Πανεπιστήμιο και να γίνω επιστήμονας;
Και γιατί τώρα θέλεις να βρω μια καλή δουλειά, με κύρος και κοινωνική αποδοχή;
Γιατί θέλεις να με αποδεχτεί μια σαθρή κοινωνία που σιχαίνομαι από την κούνια μου;
Για ποια οικογένεια μου μιλάς ρε μαμά;
Για ποιον πλούσιο και πετυχημένο άντρα και ποια σπίτια;
Σε τι κόσμο θέλεις να φέρω τα παιδιά μου μαμά;;;
Εντάξει, δεν ήξερες...
Σε πιστεύω.
Έτσι σου τα μάθανε και εσένα, αυτά μου έμαθες και εσύ.
Σε καταλαβαίνω, αλλά δεν σε δικαιολογώ.
Με έφερες σε έναν κόσμο που μας δίνει τη δυνατότητα να τον κρίνουμε δημιουργικά, να τον απαρνηθούμε και να ψάξουμε την αλήθεια.
Γιατί κάπου εδώ είναι η αλήθεια, απλά κρύβεται και περιμένει να την ανακαλύψουμε.
Η αλήθεια είναι μέσα μας, μαμά, μέσα μας!
Αλλά έχουμε κλειδώσει τις αισθήσεις μας και γι' αυτό δεν μπορούμε να τη δούμε, να την ακούσουμε, να την αγγίξουμε.
Ο ψεύτικος κόσμος στον οποίο ζω με έκανε να χάσω την αλήθεια, τον εαυτό μου δηλαδή!
Τι κάνουμε μαμά;
Σκοτώνουμε τα αδέσποτα γιατί δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε τα βράδια;
Καίμε τα δάση για να χτίσουμε μεζονέτες;
Χτυπάμε τους Αλβανούς στις πλατείες γιατί δεν έχουν πατρίδα;
Λοιδορούμε τους Πακιστανούς στα φανάρια γιατί είναι ξιπόλυτοι;
Πηγαίνουμε ταξίδια για να μαζέψουμε μαγνητάκια για τη συλλογή μας στο ψυγείο;
Κατηγορούμε τον αριστούχο γιατί μπήκε σε καλύτερη σχολή από εμάς;
Παρακαλάμε να σπάσουν το αυτοκίνητο του "φίλου" μας γιατί είναι πιο ακριβό απ' το δικό μας;
Ελπίζουμε να απολύσουν τον γνωστό μας γιατί βγάζει περισσότερα χρήματα από εμάς;
Ζηλεύουμε τη "φίλη" μας γιατί είναι πιο αδύνατη;
Φθονούμε τον τυχαίο στο τρένο γιατί έχει καλύτερο κινητό από εμάς;
Μισούμε τον συνάδελφο γιατί πήρε προαγωγή, ενώ εμείς όχι;
Προσευχόμαστε να αρρωστήσει το αφεντικό μας, να πάθει κατάθλιψη ο πρώην μας, να πεθάνει ο καθηγητής μας, να υποφέρουν οι Βουλευτές που εμείς εκλέξαμε, να διαγραφεί το χρέος που εμείς δημιουργήσαμε...
Αλήθεια;
Αυτές είναι οι προσευχές μας πλέον, μαμά;
Αυτοί είμαστε;
Κουράστηκα μαμά.
Πάω για ύπνο.
Πες μου μόνο ένα τελευταίο παραμύθι για να κοιμηθώ...
Μίλα μου για τη δημοκρατία, την ελευθερία, το ήθος, την Πολιτεία του Πλάτωνα, τη Θεογονία του Ησιόδου...
Πες μου για τη θυσία της Ιφιγένειας, τα ιδανικά της Αντιγόνης, το σθένος του Λεωνίδα, την ταπεινοφροσύνη του Χριστού, τη σοφία του Σωκράτη...
Πες μου ποιος ήταν ο Καστοριάδης, ο Σεφέρης, ο Καρυωτάκης, ο Ντοστογιέφσκι, ο Κροπότκιν...
Πες μου πώς είναι να αγαπάς και να σέβεσαι;
Τι σημαίνει να βοηθάς τον πλησίον σου;
Πώς είναι να ζεις ελεύθερος;
Αλλά πες μου την αλήθεια αυτή τη φορά μαμά... Τόσο αληθινή σαν να ήταν παραμύθι...
Αναγνώστρια

Το διάβασα άπειρες φορές…

Είναι γραμμένο από κάποια άγνωστη αναγνώστρια…

Όμως αυτά που γράφει μου είναι τόσο γνωστά..

Γιατί αυτά ακριβώς ήθελα να γράψω κι εγώ…