Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς

Σαν σήμερα 13 Ιουνίου το 1865, γεννήθηε στο Δουβλίνο ο ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος  Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς.


Tο Kλεμμένο Παιδί(The Stolen Child)είναι απο τα αγαπημένα μου ποιήματα!

Εκεί όπου βουτούν τα άκαμπτα υψίπεδα
Του Δάσους Sleuth στη λίμνη,
Εκεί υπάρχει ένα νησί φυλλώδες
Όπου φτεροκοπώντας οι ερωδιοί ξυπνάνε
Τους νυσταλέους αρουραίους των νερών·
Εκεί έχουμε κρύψει τις νυμφικές μας στέρνες,
Γεμάτες από μούρα Και από τα πιο κοκκινωπά κεράσια.
Έλα μακριά, σήκω ω θνητό παιδί!
Προς τα νερά, της φύσης τ' άγρια δάση
Με ένα αερικό μαζί, χέρι με χέρι,
Γιατ' είναι ο κόσμος ξέχειλος με θρήνους που ο νους σου δεν τους βάζει.
Εκεί, του σελληνόφωτου το κύμα που γλωσσιάζει
Τις κάτωχρες σταχτιές άμμους με φως,
Πέρα μακριά κι από το σύνορο του Rosses
Εκεί το πόδι μας πατάμε όλη νύχτα,
Υφαίνοντας παμπάλαιους χορούς
Ανακατώνοντας τα χέρια και ανακατώνοντας ματιές
Μέχρι να πέσει πάλι το φεγγάρι·
Εμπρός και πίσω αναπηδάμε
Και κυνηγάμε τα αφράτα κύματα,
Ενόσω ο κόσμος γεμάτος είναι μ' έγνοιες
Και μες στον ύπνο του ακόμα αγωνιά.
Έλα μακριά, σήκω ω θνητό παιδί!
Προς τα νερά, της φύσης τ' άγρια δάση
Με ένα αερικό μαζί, χέρι με χέρι,
Γιατ' είναι ο κόσμος ξέχειλος με θρήνους που ο νους σου δεν τους βάζει.
Εκεί που το περιπλανώμενο νερό αναβλύζει
Από τους λόφους πάνω από το Glen-Car,
Μέσα σε λίμνες ανάμεσα στα σπάρτα
Όπου ίσως κάποτε να πλύθηκε ένα αστέρι,
Παίρνουμε στο κυνήγι πέστροφες κοιμωμένες
Και ψιθυρίζοντάς τους στο αυτί τους δίνουμε τρικυμιασμένα όνειρα·
Ίσα που ξεμυτίζοντας ελαφρά
Έξω από φτέρες που ρίχνουν τα δάκρυά τους
Πάνω από ρέματα νεαρά.
Έλα μακριά, σήκω ω θνητό παιδί!
Προς τα νερά, της φύσης τ' άγρια δάση
Με ένα αερικό μαζί, χέρι με χέρι,
Γιατ' είναι ο κόσμος ξέχειλος με θρήνους που ο νους σου δεν τους βάζει.
Μακριά μαζί μας θα χαθεί,
Το με το βλέμμα σκεπτικό·
Δεν θα ακούει πια όταν θα μουγκανίζουν
Μοσχάρια στη ζεστή βουνοπλαγιά
Ούτε η χύτρα στη φωτιά τραγουδιστά
Ειρήνη θα του φέρνει μες στο στέρνο,
Και δεν θα βλέπει τον καφετί τον ποντικό βολίδα,
Γύρω και γύρω στης βρώμης το σεντούκι.
Γιατί έρχεται, ω το θνητό παιδί,
Προς τα νερά, της φύσης τ' άγρια δάση
Με ένα αερικό μαζί, χέρι με χέρι,
Γιατ' είναι ο κόσμος ξέχειλος με θρήνους που ο νους του δεν τους βάζει.



Ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς έχει πει:

• Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας.

• Αυτούς που πολεμώ δεν τους μισώ, αυτούς που προστατεύω δεν τους αγαπώ.

• Η τραγωδία της σεξουαλικής πράξης είναι η αιώνια παρθενία της ψυχής.

• Πόσο μακριά φαίνονται τ’ αστέρια και πόσο μακριά είναι το πρώτο μας φιλί, και αχ, πόσο γερασμένη η καρδιά μου.

• Και έτσι, ταξίδεψα στις θάλασσες και έφτασα στην Αγία Πόλη του Βυζαντίου.

• Σκόρπισα τα όνειρά μου στα πόδια σου, περπάτα απαλά, γιατί μπορεί να πατήσεις τα όνειρά μου

πηγή: gnomikologikon.gr