Μου λείπεις....

Αγαπημένο μου μπλογκοσπιτάκι!!!

Πόσο μου λείπεις....

 Θέλω να μπω, να έρθω να ξεκουραστώ στη γαλήνη που πάντα μου προσφέρεις, όμως....

η "αστυνομία" ( τα προβλήματά μου), έχει απαγορεύσει την πρόσβαση γιατί.. γίνονται "έργα" στην περιοχή" ( στο σώμα μου) και δεν μπορώ να βρω τρόπο να περάσω από το φράχτη για να σε επισκεφθώ..... 

Πέρασα απέξω, να σου πω μονάχα ότι η "επιχείρηση σκούπα" ( ο καθαρισμός) εξετελέσθει με επιτυχία, κοιμόμουν τρεις μέρες μετά σα βόδι!!!

 Ωχ αδερφάκι!! τι λεπτομέρειες μου ζητάς τώρα να σου πω; Δεν με αφήνεις να το ξεχάσω; 

 Τες πα... 

 Την Πέμπτη λοιπόν, σηκωθήκαμε πουρνό πουρνό, γιατί το ραντεβού ήταν στις 9.30 το πρωί κι εγώ έπρεπε να είμαι πιο νωρίς εκεί για τις απαραίτητες εξετάσεις.

 8 παρα τέταρτο μπαίνουμε μέσα και έπαθα ένα πρώτο μπλακ άουτ!! 

 Η πρώτη φράση που βγήκε από το στόμα μου ήταν: Ουάου!!! 

 Λέω στον άντρα μου: Το κορίτσι μας εδώ θα γεννήσει!!!

 Τι χλίδα ήταν αυτή;

 Τι άνεση; Τι καθαριότητα, απέραντος χώρος με αναπαυτικούς καναπέδες παντού, καφετέρια, μαγαζί με παιδικά είδη( για τις μέλλουσες μαμάδες!!) και εξηπηρέτηση..!!  

Άψογη!! 

Λες και μπήκαμε στο Χίλτον!! ( Δεν έχω πάει ποτέ στο Χίλτον, άσχετο!!) 

Δίνω τα στοιχεία μου στη ρεσεψιόν και με στέλνει η κούκλα και ευγενέστατη κοπέλα στον πέμπτο όροφο που είναι η αίθουσα για τις μέλουσες μαμάδες, να περιμένω στο σαλονι να φωνάξουν τη σειρά μου.

Φτάνουμε λοιπόν στον πέμπτο, καθόμαστε σε έναν απο τους επίσης αναπαυτικούς καναπέδες που υπήρχαν εκεί ώσπου μετά απο λίγο ήρθε μια νοσοκόμα και φώναξε 5 ονόματα μαζί και το δικό μου.

Ξεκίνησε να χτυπάει μέσα μου το κόκκινο καμπανάκι συναγερμού!! 5 γυναίκες πάνε σαν τα πρόβατα στη σφαγή!! Η κυρία τάδε με τον τάδε γιατρό..μπρρρ..ανατριχίλα!! 

 Μπαίνουμε στο ασανσέρ και οι 6 αμίλητες , η κάθε μια στις σκέψεις τις και επειδή εγώ όπως γνωρίζεις είμαι ένα πολύ κοινωνικό άτομο και δεν μπορώ τη μούγκα..καταλαβαίνεις ότι άρχισα να τα "παίζω".

 Φτάνουμε στο -2ο όροφο και μας λέει η ευγενική νοσοκόμα: Καθίστε στο σαλόνι και περιμένετε τη σειρά σας.

 Οι τέσσερις κοπέλες έκατσαν.

 Εγώ άρχισα να πηγαίνω πέρα δώθε σαν το λιοντάρι στο κλουβί και να εξερευνώ το χώρο.

Κατάλαβα οτι ήμασταν στον όροφο των επεμβάσεων. 

Έβλεπα πόρτες να ανοίγουν και να βγαίνουν τα φορεία το ένα πίσω από το άλλο με τις αναίσθητες γυναίκες που είχαν σειρά πριν από εμάς και να τις βάζουν σε ένα θάλαμο που είχε 5 κρεβάτια.

 Και...παθαίνω δεύτερο μπλακ άουτ!!

 Γιατί ήταν μόνες τους!!

 Συγγενείς; κάποιος δικός τους βρε παιδιά; 

 Ρωτάω τη νοσοκόμα: Απαγορεύτε να υπάρχει κάποιος δικός μας εδώ;

 Μου απαντά: Ναι, η κάθε μια έχει την συνοδό της( νοσοκόμα) μέχρι να συνέλθει και να πάει στο σαλόνι που περιμένει ο δικός τους άνθρωπος. 

Ταμπλάς με βάρεσε!!  

Βλέπεις εγώ όταν ξυπνήσω θέλω τον άντρα μου δίπλα μου!!! ( Ξέρεις..είναι η φοβία του, μήπως δεν ξυπνήσω;) 

Μαριβιλάκι ( λέω στον εαυτό μου) πάρε βαθιές ανάσες και κάνε μόκο να περάσει κι αυτό!!

Κάτι θα σκεφτείς εσύ!! 

Πάω στο σαλόνι και πιάνω την κουβέντα επιτέλους με τις υπόλοιπες( σιγά που δεν θα το έκανα!! ) 

Κοπελίτσες, όλες για "σκούπα"...!!! 

Ήμουν η μοναδική μεγάλη εκεί μέσα.!!

 Τι λυπηρό..!! Αυτό είναι όμως μια άλλη ιστορία... 

Περιμένουμε, περιμένουμε, περνάει η ώρα( έχουμε ξεφύγει εντελώς από την καθορισμένη ώρα του ραντεβού. Τόσο "κίνηση" είχε!!) 

Και επιτέλους με φωνάζουν, κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις και βγαίνοντας στο διάδρομο, να και ο γιατρούλης μου!! 

Ω!! τι χαρά!! Ένας δικός μου άνθρωπος!! 

Η πρώτη κουβέντα που του λέω ήταν: Ο Αντρέας δεν θα είναι όταν θα ξυπνήσω; 

Μου λέει: Όχι εδώ απαγορεύετε. 

Του λέω: Θα με ξυπνήσεις αμέσως, θα είσαι δίπλα μου να σηκωθούμε να φύγουμε από δω μέσα!! 

Μου λέει: Θα είμαι δίπλα σου μη φοβάσαι. 

Εκείνη τη στιγμή , φωνάζουν το όνομά μου να πάω να ετοιμαστώ. 

Περιττό να πω ότι από το φόβο μου δεν μου βρήκε αμέσως φλέβα και κοιμήθηκα με την τρίτη ανάσα που πήρα και όχι με την πρώτη ( στην πρώτη "σκούπα" τον Ιανουάριο δεν κατάλαβα τίποτα!) 

Και... να μαστε λοιπόν... ανοίγω τα μάτια μου( δεν ξέρω πόση ώρα κρατάει η διαδικασία, δεν έχω ρωτήσει ποτέ!! Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε!!) και βλέπω τον γιατρούλη μου να μου μιλάει.

Σ' αυτό το σημείο  θέλω να σου πω ότι είμαι πολύ τυχερή!!

Όση ώρα έκανα να συνέλθω, ο γιατρός δεν έφυγε από κοντά μου. 

Παρ' όλη τη ζαλάδα μου, έβλεπα τις γυναίκες δίπλα μου που ήταν μόνες, άλλες έκλαιγαν γιατί πονούσαν κι άλλες προσπαθούσαν να συνέλθουν. ΜΟΝΕΣ!! 

Οι νοσοκόμες απλά ρωτούσαν: Είσαι εντάξει; Ξύπνησες; Και παπαλα..!!

Κι εγώ δίπλα τους, είχα πιάσει συζήτηση υψηλού επιπέδου με τον καλό μου γιατρό, μέχρι να συνέλθω εντελώς!!  

Σ'ευχαριστω Doctor!! Σ' ευχαριστώ που πάνω απ' όλα είσαι πρώτα άνθρωπος και μετά επιστήμονας! 

Μου λέει ο γιατρός: Πάω να φτιάξω τα χαρτιά κι έρχομαι. Σιγά σιγά όταν νιώσεις ότι είσαι καλά μου λες, για να φύγουμε.

Περιττό να σου πω ότι προσπαθούσα να βάλω όλη μου τη δύναμη να συνέλθω για να σηκωθώ να φύγω από κει μέσα!! 

Έλα όμως που δεν είναι εύκολο!!  

Με το που κάνω να σηκωθώ, είδα αστεράκια!!

Όμως σε ποιόν θα περάσει;;;; 

Τα κατάφερα!! 

Το κορυφαίο είναι ότι ενώ εγώ δεν μπορούσα να σταθώ καλά καλά στα πόδια μου, λυπόμουν τις κοπελιές που τις έβλεπα κι έκλαιγαν και προσπαθούσαν να ντυθούν κι έλεγα: να σας βοηθήσω;;; 

Μάλιστα την ώρα που έφευγα, στο πρώτο κρεββάτι του θαλάμου( εγώ ήμουν στο τελευταίο) ήταν μια από τις κοπελιές που ήμασταν μαζί από την αρχή κι έκλαιγε από την ώρα που συνήλθε. 

Πήγα λοιπόν δίπλα της, έσκυψα τη φίλησα στο μέτωπο και της έδωσα κουράγιο.

Ελπίζω κάτι να κατάφερα γιατί την είδα που μου χαμογέλασε σαν να μου έλεγε: Ευχαριστώ!!

 Είπα και πιο πριν, οι νοσοκόμες απλά ρωτούσαν είσαι καλά; ξύπνησες;ΤΙΠΟΤΕ ΆΛΛΟ!

Όμως... υπάρχει μια λογική εξήγηση και σ' αυτό.

Η δουλειά τους δεν συμπεριλαμβάνει ψυχολογική υποστήριξη και μετά από μας τις 5 υπάρχουν άλλες 5 και πριν από μας υπήρχαν άλλες 5. 

Μέχρι να κάνουν τη βάρδια τους πόσες γυναίκες έχουν περάσει από εκείνο το δωμάτιο;

Πόσες φορές έχουν στρώσει και ξεστρώσει τα κρεβάτια;

Τ' αφήνω πίσω μου όλα αυτά και με τη συνοδεία του γιατρού μου βλέπω τον άντρα μου ο οποίος είχε καταπιεί την ψυχή του γιατί ανυσηχούσε.

Μόλις μας είδε λέει στο γιατρό: Άντε γιατρέ τι κάνατε τόση ώρα; Φοβήθηκα!

( ο φόβος του ήταν δικαιολογημένος, γιατί όπως είπα πριν, την πρώτη επέμβαση την έκανα σε άλλη κλινική, έγινε ακριβώς την ώρα του καθορισμένου ραντεβού και την ώρα που με πήγαν στο δωμάτιο ήταν κι αυτός εκεί και με περίμενε).

Αφού ήπιε το ωραίο του καφεδάκι στην ωραία καφετέρια της κλινικής το μωρό μου φύγαμε κι αφήσαμε πίσω μας την ανάμνηση της όλης διαδικασίας και περιμέναμε πλέον την επόμενη διαδικασία που ήταν την Τρίτη ( προχτές) δηλαδή την αρχή των ενέσεων για την πρόωρη εμμηνόπαυση.

Την ένεση την έκανα, παρενέργιες δεν έχω προς το πάρον( ήταν κάτι που έτρεμα κι ένας λόγος που ήθελα να το αποφύγω) ο σήδηρος μου και η φεριτινη μου έχουν πάρει την κατηφόρα και το παλεύω με σήδηρο αλλά..... είναι Τετάρτη σήμερα και...εξακολουθώ να έχω λίγο αίμα....!!!

Να σου πω ότι δεν φοβάμαι; Θα σου πω ψέματα..!

Να σου πω ότι είμαι cool; Θα σου πω ψέματα..!

Να σου πω ότι βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα; Θα σου πω ψέματα...!

Ένα μόνο θα σου πω....

Μου έλειψες.....μου λείπεις....

Και είναι η μόνη αλήθεια....