Εδώ είμαι ακόμα...

Εδώ είμαι ακόμα μα να...είναι η ζωή που με έκανε να μην προλαβαίνω να πω ούτε το όνομα μου πια..

Όχι μόνο εμένα, όλους!!

Σήμερα έκανα ένα διάλλειμα και μπήκα να σε χαιρετήσω, μικρό μεν αλλά... λέει πολλά...

Σε μέρη ξεχασμένα...

Περάσανε τα χρόνια – για σένα και για μένα
ξεμπλόκαρα ταξίδεψα σε μέρη ξεχασμένα
συνάντησα σε μια νυχτιά εναν κάπου στα δεκάξι
οργισμένος φώναζε ότι: “ο άνθρωπος θ' αλλάξει”
κοντοστάθηκα / μιας κι εγώ ήθελα τόσο
όλα εκείνα που η μοίρα μου χει τάξει να προδώσω
μα δεν είχε τίποτα, σαν συνταγή να μου πει
το 'χε ακούσει πιο παλιά από ένα τρελό σ' ένα νησί
ανοίγω βήμα τότε – στο μονοπάτι προχωράω
φυλαχτό μου συμβουλή, να προσέχω που πατάω
στη γωνιά της στροφής μου – κοίταξα και τι να δω?
μια μικρή φωνάζει: “ξέρω της ζωής το μυστικό”
έκοψα φορά τότε, μήπως τολμήσει και το πει
μα δε θυμόταν το 'χε ακούσει μεθυσμένη ένα πρωί
στο διάολο κι αυτή – τι παθαν όλοι εδώ χάμω
ειδα πιο κάτω ένα γέροντα που διάβαζε την άμμο:
“μυστικά, προφητείες από δαίμονες κι αγγέλους”
και τον ρώτησα την ιστορία του δικού μου τέλους
άπλωσε το χέρι του – έκλεισε το μάτι
και μου πε: “μια φήμη είναι αυτό το μονοπάτι”

watch out your mind and your mouth
cause your mind comes fi short and ya word is too loud
watch out your mind and your mouth
stop chasing paths dat can't be found

Κι ενώ ζούσα από συνήθειο – εκεί κάτω τι ζητούσαν
όλοι αυτοί που με ιστορίες ανάπνεαν και γερνούσαν
δεν γνώριζαν το χρόνο, τα ρολόγια είχαν παγώσει
οι καθρέφτες δειχναν άλλα, κι άλλα είχανε σκαρώσει
για τον ήλιο λέγανε πως τον σκεπάζει ένα πανί
κάθε βράδυ, κι η σελήνη αν θυμώσει θα φανεί
τα πουλιά ότι πετούσαν τα μαντάτα να φωνάξουν
τα σκυλιά ότι μιλούσαν σαν άνθρωποι πριν αλλάξουν
μα δεν ήξεραν γιατί – όποια πέτρα κι αν ρωτούσα
είχα αρχίσει να πιστεύω πως κοντά τους δεν χωρούσα
κι έτσι βρήκα έναν ίσκιο – μια στιγμή για να σκεφτώ
μα ένα ξέμπαρκο αλήτη βρήκα δίπλα αραχτό
μου πε: “ο ίσκιος / φέρνει στεναχώρια και μουντάδα”
δε θυμόταν κάπου το 'δε χαραγμένο σε μια αράδα
δεξιά μου είδα ένα φίλο που 'χα χάσει από τη γη
είχε δίπλα ένα σκυλί – που αγαπούσαμε πολύ
έμοιαζε με μια αλήθεια, σαν αυτές που με βελόνα
τις κεντάνε σαν κατάρες στο πετσί τους το χειμώνα
μα όταν ρώτησα γιατί απ' τη ζωή φύγαν εκείνοι
χαμογέλασαν και μου 'παν: “είναι μόνο μια φήμη”

Τo μονoπάτι σου τράβα, έσκαψες κύλα να πας
έχεις αλήθεια κουράγιο – και αναπνέεις – γερνάς
άλλαξε ρότα θα δεις, ότι απλά θα στερέψεις
κράτα φυλαχτό τη φήμη σου – μήπως και την πιστέψεις