.png "English"){kind=small}
Να'μαστε πάλι εδώ....:-))))
Την αφορμή για να κάνω μια επίσκεψη στο μπλογκόσπιτό μου μετά από καιρό μου την έδωσε ένας τζίτζικας.
Ναι..σωστά διαβάσατε!!
Είχα ανέβει στην ταράτσα να ποτίσω τα λουλούδια μου και ο καημενούλης ήταν πεσμένος τ' ανάσκελα στο έδαφος.
Τον πήρα, τον έβαλα πάνω σένα λουλούδι μπας και συνέλθει, αλλά μπαααα!!
Είχε έρθει η ώρα του βλέπεις!!
Όταν ήμουν μικρή τους φοβόμουν.
Όμως..τώρα που μεγάλωσα όχι. Ίσα ίσα μου αρέσει να τους χαζεύω.
Άν σκεφτούμε το πόσο καταπληκτικά έντομα είναι λόγω του κύκλου της ζωής τους και λόγω της παράξενης αυτής "μουσικής" τους μάλλον θα πρέπει να τα θαυμάζουμε, παρά να τα φοβόμαστε ή ακόμα και να τα σiχαινόμαστε.
αααααντε ντε και μας ελειψες :)) εγω παλι ακομα τα φοβαμαι.... δεν ηξερα οτι ειναι κουφα τα τζιτζικια.. ωραιοι οι μυθοι και το ανεκδοτακι!! καλημερα και καλη εβδομαδα να εχουμε :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΜaria μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκάπου κάπου "ξεκολάω"!! χαχα
Κοίτα,από τη στιγμή που τυχαία έπιασα ένα και είδα οτι δεν έπαθα τίποτα, δεν τα φοβάμαι πλέον.χαχα
Καλή εβδομάδα:-))